Solun

Solun je drugi grad po veličini u Grčkoj, a glavni je grad severne Grčke i cele regije – egejske Makedonije, kao i kulturni, prosvetni, industrijski, finansijski i administrativni centar ovog dela zemlje. Razvio se u zaleđu poluostrva Halkidiki, u prostranom solunskom polju, u severoistočnom delu Solunskog zaliva. Sam grad je polukružno sagrađen duž obala zaliva na obroncima brda Kedrinos. Solun je osnovan u 4. veku pre nove ere. Ime je dobio po Tesaloniki, sestri kralja Aleksandra Makedonskog. Istoriju ovog grada obeležile su sve velike civilizacije koje su se smenjivale na prostoru Evrope. Njime su vladali Rimljani, koji su stvorili od njega prestonicu rimske provincije. U 3. i 4. veku su ga napali Goti, a u periodu od 6. do 8. veka doživeo je više uzastopnih napada Avara i Slovena. Burna istorija Soluna ostavila je duboke tragove i kulturne uticaje mnogih naroda, a grad je sve to verno prikupljao i čuvao godinama, ne bi li dobio duh i brojne znamenitosti kojima danas pleni. Od spomenika iz rimskog perioda ističu se Galerijev slavoluk i Rotonda. S obzirom na to da je u vizantijskom periodu imao 565 crkava, slobodno se može reći da je Solun jedan veliki vizantijski muzej. Između savremenih građevina nalaze se izvanredno očuvane crkve sa jedinstvenim zidnim freskama i retko lepim mozaicima. Danas je očuvano dvadesetak, kao što su Crkva svete Sofije, Crkva Bogorodice Halkein, Crkva sv. Apostola, Manastir Vlatadon sa crkvom Sotirovog Preobraćenja, a svakako najznačajnija je Crkva svetog Dimitrija, zaštitnika Soluna. Svakako prepoznatljivi simbol Soluna, odakle se kreće sa upoznavanjem grada je Bela kula, koja je jedina preostala od stare tvrđave na obali zaliva. Nekada je korišćena kao zatvor za muslimanske vojnike. Nakon velikog pokolja koji se ovde odigrao, kula je promenila naziv u “krvavu kulu”. Ovakav naziv je nosila sve do 19. veka, kada je eksterijer zgrade prefarban u belo (na grčkom Lefkos Pirgos). Interesantno za posetu svakom turisti, a posebno našim putnicima je brdo Zejtinlik kod Trga Metaksa, gde se nalazi Srpsko vojničko groblje na kojem su sahranjeni izginuli i umrli srpski ratnici koji su se borili na Solunskom frontu od 1916. do 1918. godine. Spomen-obeležje podignuto je na inicijativu ratničkih udruženja i po ličnom naređenju kralja Aleksandra Karađorđevića. Na oko 10.000 kvadrata, materijalom dopremljenim iz Srbije, ovaj nesvakidašnji kompleks je završen 1936. godine i na njemu počivaju posmrtni ostaci više od 8.000 srpskih ratnika, dok centralno mesto kompleksa zauzima mauzolej.