Užice, Kadinjača, Potpećka pećina i selo Zlakusa

Kratki opis:

Aktivnosti:

Opis ture:

Polazak iz Beograda u 7h kod Vaznesenjske crkve, ulica Admirala Geprata.

Vožnja do Užica sa jednom pauzom radi osveženja.

Užice je grad sa veoma dugom i zanimljivom istorjom.

Posle završetka Balkanskih i Prvog svetskog rata u Užicu se ubrzano počela obnavljati proizvodnja i industrija. Osnovana je Fabrika za preradu kože u Vrelima, železnička Kolska radionica, a 1928. u grad je iz Slovenije preseljena Fabrika oružja i municije Jakova Pošingera (danas „Prvi Partizan“- Namenska proizvodnja). Obnovljene su stare bankarske ustanove, a osnovane su i nove: Privredna banka, Užička prometna banka i Užička oblasna banka.Razvijala se putnačka železnička mreža: pruga Užice – Vardište, put Užice – Kraljeve Vode na Zlatiboru, put Užice – Kadinjača – Bajina Bašta.U periodu Drugog svetskog rata 1941-1945, Užice je bilo središte značajnih istorijskih događaja (Užička republika). Posle Drugog svetskog rata grad se polako razvija u veliki privredni i kulturni  centar zapadne Srbije. U gradu postoje osnovne, srednje i visoke škole, Učiteljski fakultet, Narodno pozorište, Narodni muzej, Istorijski arhiv, Gradska galerija, Narodna biblioteka, Muzej tehnike.

Hidrocentrala na reci Đetinji nalazi se ispod užičkog Starog grada, a napravljena je 1900.godine i jedan je od simbola grada Užica. To je prva električna centrala podignuta po Teslinim principima polifaznih struja u Evropi i druga u svetu, svega pet godina posle podizanja iste takve na reci Nijagari u Americi.A kako je sve počelo i kada se u Užicu javila ideja da se koriste vodene snage Đetinje, saznaćete od našeg vodiča.

Kamen temeljac za gradnju hidroelektrane na Đetinji postavio je kralj Aleksandar Obrenović, 15. maja 1899. godine. Po ondašnjim običajima kamen temeljac za podizanje kuće je polagao kum. Polažući kamen temeljac za elektranu, kralj Aleksandar je postao njen kum. Projekat za izgranju hidroelektrane na Đetinji izradio je inženjer Aćim Stevović, rodom iz Mokre Gore (u to vreme radio je u Železničkoj radionici u Nišu). Opremu koja će omogućiti primenu Teslinih principa u radu elektrane i prenos električne energije odabrao je Đorđe Stanojević. S obzirom na veliku težinu opreme koju je trebalo dopremiti iz Beča do Užica, rabadžijska kola vuklo je šest pari volova. Tako nešto, do tada, u Srbiji nije viđeno.

Jedna od najznačajnijih ustanova kulture u ovom gradu je Narodni muzej. Predstavlja poseban spomenički kompleks koji je od svog osnivanja smešten u dve zgrade izgrađene pred Drugi Svetski Rat za potrebe Narodne banke. U ovim objektima, u jesen 1941. godine, bili su smešteni Vrhovni štab NOPOJ i Centralni komitet KPJ, a u podzemnim prostorijama, tzv. Trezoru, bilo je civilno sklonište i partizanska fabrika oružja i municije. Muzej je formiran 1946. godine, a delatnost se zasnivala na prikupljanju i proučavanju materijala značajnog za kulturnu i političku istoriju Grada i okoline. Danas se u zbirkama i depoima ovog muzeja kompleksnog tipa nalazi oko 70000 muzejskih jedinica. Zgrade Narodnog muzeja su pod zaštitom države kao nepokretno kulturno dobro od izuzetnog značaja.Posetiocima su na raspolaganju dve stalne muzejske postavke i Legat slikara Mihaila Milovanovića, a povremeno i zanimljive tematske izložbe. Postavka Muzeja ustanka 1941. obuhvata period od martovskih događaja 1941. u Jugoslaviji do pada Užičke republike. Stalna muzejska postavka Užice – nastanak i razvoj, tretira period od praistorije do savremenog doba.Legat slikara Mihaila Milovanovića, prvog užičkog akademskog slikara, sadrži 15 slika (ulje na platnu), fotografije, dokumenta, odlikovanja i delove kućnog nameštaja iz zaostavštine porodice Milovanović. Za ovaj Legat Narodni muzej je dobio najveće muzejsko priznanje – nagradu Mihailo Valtrović.

Jokanovića kuća je pripadala jednoj od najbogatijih trgovačkih porodica Užica u drugoj polovini 19. veka – porodici Jokanović. Poznata je i pod imenom “Pecara” (Jokanovići su trgovali, između ostalog, vinom i rakijom i držali nekoliko mehana u Užicu).Kuća je jedna od retkih sačuvanih reprezentativnih kuća 19. veka, ne samo u Užicu, već i široj okolini. Zbog naglašenih etnografskih karakteristika, objekat je proglašen za kulturno dobro – spomenik kulture. Nalazi u najužem centru grada, pored Gradske galerije. U njoj je predstavljena muzejska izložba ambijentalnog karaktera na temu: “Gradska kuća u Užicu u 19. i početkom 20. veka”. Postavkom je prikazana potpuna transformacija Užica od orijentalne varoši “šehera” u srpsku varoš.

Pešačka tura kroz grad sa vodičem i poseta Narodnom muzeju i Jokanovića kući.Odlazak do Hidrocentrale (nije predviđena poseta).

Slobodno vreme za individualne aktivnosti.

Vožnje do Kadinjače,memorijalnog kompleksa na Kadinjači (14 km zapadno od Užica). Spomenik je posvećen borcima užičkog Radničkog bataljona, Posavcima i Orašanima koji su se žrtvovali 29. novembra 1941.godine štiteći odstupnicu glavnini partizanskih snaga iz Užica ka Sandžaku.U znak sećanja na otpor branilaca Užica, 1952. godine otkriven je Spomenik – piramida pod kojim senalazi kosturnica u kojoj su smešteni posmrtni ostaci većine boraca izginulih na Kadinjači. Obilazak memorijalnog kompleksa uz istorijski čas kustosa.

Potpećka pećina se nalazi u selu Potpeć, 14 km od Užica. Ulaz u Potpećku pećinu spada u red monumentalnih dela prirode.

Džinovski portal u obliku potkovice, visok 50 m (od korita periodskog toka do svoda), a širok 12 m pri dnu, odnosno 22 m pri vrhu, najviši je pećinski ulaz u Srbiji. Izdubljen je na krečnjačkoj litici, čiji je vertikalni deo visok 72 m. Istražena i uređena dužina za posetioce je 555 m. Ulazno silazna staza ima preko 700 stepenika. Pećina je izvorskog tipa: nju su izgradile vode ponornica koje poniru u Drežničkoj dolini i posle podzemnog toka u dužini od 4-5 km (u pravoj liniji), izbijaju iz pećine ili vrela ispred pećine i grade Petnicu – pećinsku reku.U Potpećkoj pećini razlikuju se dva glavna sprata pećinskih kanala: stariji – Gornja pećina i mlađi – Donja pećina. Ulazni kanal je zajednički za oba horizonta, pošto je nastao razaranjem međuspratne konstrukcije i njihovim spajanjem. Bogatstvo pećinskog nakita spada u red veoma retkih u kraškim pećinama.Obilazak pećine sa vodičem.

Nastavak putovanja do sela Zlakusa.

Zlakusa je selo koje ima dušu i kolorit, tradiciju i budućnost, istoriju i mladost. Privlači čistim vazduhom, očuvanom prirodom, šumama sa dobrim prinosima ukusnih pečuraka, livadama punim jagodica i lekovitog bilja, sa petnaestak ribnjaka sa pastrmkama duž rečice Petnice.U Zlakusi se u svako doba godine može po najpovoljnijim cenama kupiti tzv. srpski cepter, tj. zlakuško zemljano posuđe koje je čuveno po svom kvalitetu i nezaobilazni je deo ponude na seoskim vašarima, saborima, sajmovima i etno-radnjama. Zlakusa je poznata kao selo grnčara, jer se veliki broj domaćinstava bavi ovim starim zanatom, ne dozvoljavajući da ode u zaborav. I ne samo kupiti, već i videti na licu mesta kako se posude prave, tj. «grade» od gline pomešane sa vezivnim materijalom od mlevenog kalcita tj. «vrste». U Zlakusu je lepo doći u svako doba godine.

Poseta seoskom domaćinstvu u selu Zlakusa. Mogućnost kupovine zemljanog posuđa i mogućnost za ručak u etno domaćinstvu, kao i šetnja po prirodi do vremena predviđenog za polazak za Beograd.

Dolazak  u Beograd u kasnim večernjim satima, do 21h.

Redovna cena: 2800 RSD